| Autor: Stanisław Flejterski | 243 |
Strony: 243-254
pełen tekst
Streszczenie
Na przełomie wieków XX i XXI globalizacja stała się jednym z najczęściej używanych słów, szczególnie w tekstach publicystycznych i polityczno-ekonomicznych. Termin „globalizacja” i jemu pokrewne należą nadal do najmodniejszych i współcześnie najczęściej używanych pojęć – niektórzy twierdzą, że wręcz nadużywanych przez wielu badaczy i publicystów. Problemem zasadniczym w gospodarce globalnej była i jest kwestia jej zwycięzców i przegranych. Globalizacja ze swoją intensywną i dynamiczną ekspansją wywołuje na świecie krańcowo odmienne reakcje. Jak praktycznie każde znaczące zjawisko społeczno-ekonomiczne, również globalizacja związana była i jest z nowymi szansami i wyzwaniami, ale także z nowymi rodzajami ryzyka i zagrożeniami. Wydaje się, że w kwestii globalizacji wszyscy mają trochę racji i jednocześnie nikt nie ma racji absolutnej. Rację mają – z makroekonomicznego punktu widzenia – proglobaliści, trudno też odmówić racji antyglobalistom i alterglobalistom, oceniającym globalizację z punktu widzenia mikro. W tej sytuacji pozostaje poszukiwanie równowagi między „przeglobalizowaniem” a „niedoglobalizowaniem”.
PRO-GLOBALISTS, ANTI-GLOBALISTS AND ALTER-GLOBALISTS: A FINANCIAL MANAGEMENT’S POINT OF VIEW
Summary
Still at the end of the 20th century it was a common belief that the world had just entered a new civilisational paradigm, compeletely different from all the previous ones in the history of mankind. The new paradigm was called ‘globalisation’ and although it had never been precisely defined the term stirred up a very animated dispute: there were fervent enthusiasts and fervent opponents of everything that was so inexactly defined as globalisation. Both enthusiasts and opponents agreed what phenomena made globalisation up, but the assessment of those phenomena was diametrically different; according to the enthusiasts globalisation reduced famine in the world, stimulated development and growth, decreased unemployment, improved the quality of natural environment, created a new global democracy and was the only reasonable option for mankind; and according to the opponents globalisation increased famine in the world, made development and growth stop or even diminish, aggravated unemployment, lowered the quality of natural environment, destroyed human solidarity, stimulated corruption and was a path to hell. Unexpectedly at the end of the first decade of the 21st century the whole dispute over globalisation – so hot a few years before – died away. Why? The dispute might have become pointless, as globalisation – however imprecisely it has been defined – itself might have died away. But what has it been replaced by?
pełen tekstStreszczenie
Na przełomie wieków XX i XXI globalizacja stała się jednym z najczęściej używanych słów, szczególnie w tekstach publicystycznych i polityczno-ekonomicznych. Termin „globalizacja” i jemu pokrewne należą nadal do najmodniejszych i współcześnie najczęściej używanych pojęć – niektórzy twierdzą, że wręcz nadużywanych przez wielu badaczy i publicystów. Problemem zasadniczym w gospodarce globalnej była i jest kwestia jej zwycięzców i przegranych. Globalizacja ze swoją intensywną i dynamiczną ekspansją wywołuje na świecie krańcowo odmienne reakcje. Jak praktycznie każde znaczące zjawisko społeczno-ekonomiczne, również globalizacja związana była i jest z nowymi szansami i wyzwaniami, ale także z nowymi rodzajami ryzyka i zagrożeniami. Wydaje się, że w kwestii globalizacji wszyscy mają trochę racji i jednocześnie nikt nie ma racji absolutnej. Rację mają – z makroekonomicznego punktu widzenia – proglobaliści, trudno też odmówić racji antyglobalistom i alterglobalistom, oceniającym globalizację z punktu widzenia mikro. W tej sytuacji pozostaje poszukiwanie równowagi między „przeglobalizowaniem” a „niedoglobalizowaniem”.
PRO-GLOBALISTS, ANTI-GLOBALISTS AND ALTER-GLOBALISTS: A FINANCIAL MANAGEMENT’S POINT OF VIEW
Summary
Still at the end of the 20th century it was a common belief that the world had just entered a new civilisational paradigm, compeletely different from all the previous ones in the history of mankind. The new paradigm was called ‘globalisation’ and although it had never been precisely defined the term stirred up a very animated dispute: there were fervent enthusiasts and fervent opponents of everything that was so inexactly defined as globalisation. Both enthusiasts and opponents agreed what phenomena made globalisation up, but the assessment of those phenomena was diametrically different; according to the enthusiasts globalisation reduced famine in the world, stimulated development and growth, decreased unemployment, improved the quality of natural environment, created a new global democracy and was the only reasonable option for mankind; and according to the opponents globalisation increased famine in the world, made development and growth stop or even diminish, aggravated unemployment, lowered the quality of natural environment, destroyed human solidarity, stimulated corruption and was a path to hell. Unexpectedly at the end of the first decade of the 21st century the whole dispute over globalisation – so hot a few years before – died away. Why? The dispute might have become pointless, as globalisation – however imprecisely it has been defined – itself might have died away. But what has it been replaced by?